گروه نهایی مکاتب تنها شامل یک مکتب است که زیر مجموعه پارادیم تلفیقی قلمداد می شود. در این مکتب، یعنی مکتب پیکربندی؛ انسان ها به صورت دسته جمعی بررسی می‌شوند و اعضای مختلف فرایند تشکیل استراتژی، محتوای استراتژی ها، ساختارهای سازمانی و مفهوم آن ها در ‌دسته‌هایی جداگانه مانند رشد، کارآفرینی یا بلوغ کامل جمع می‌شوند و تا چرخه های زندگی سازمان ها را توصیف کنند. اما اگر سازمان ها در وضعیت های پایدارثابت بمانند، آنگاه شکل گیری استراتژی باید تغییر حالت از وضعیتی به وضعیت دیگر را توصیف کند لذا از جهتی، این مکتب، فرایند تشکیل استراتژی را به ‌عنوان یکی از تغییر حالت ها توصیف می‌کند که بخش عمده ای از ادبیات تجویزی و مهارت را بر روی تغییر استراتژیک متمرکز می کند(همان منبع).

۲-۲-۹) برنامه ریزی استراتژیک^[۱۶]

بیشتر برنامه ریزی ها بر اساس دیدگاه عقلایی، دارای شکل ((آرمانها و اهداف، طرح ها و اقدامات، منابع مورد نیاز)) می‌باشند. در این مدل ها، ابتدا آرمان ها و اهداف سازمان ها تبیین شده، سپس طرح ها و اقدامات لازم تعیین و در نهایت منابع مورد نیاز برای انجام برآورد می‌گردند. تغییر در شرایط محیطی، سیاست‌ها، نگرش ها، دیدگاه ها، ساختارها، نظام ها و . . . عواملی هستند که بر آرمانها و اهداف برنامه ریزی تاثیر گذاشته و در نهایت باعث تغییر برنامه می‌گردند. برنامه ریزی در شکل عقلایی فوق، ظرفیت و توانایی مقابله با چنین ‌تغییراتی را نداشته و منجر به شکست می‌گردد(فردآر،۱۳۷۹). این تغییرات منجر به رشد این تفکر شد که در برنامه ریزی باید بتوان مطابق با تغییرات، جهت حرکت سازمان را تغییر داد و جهت و رفتار جدیدی در پیش گرفت. این نگرش زمینه ساز ابداع برنامه ریزی استراتژیک شد. برخلاف برنامه ریزی سنتی که در آن آرمان و اهداف تعیین می‌شوند هدف برنامه ریزی استراتژیک، تبیین و تدوین استراتژی است. بسته به نوع، و تنوع و ماهیت تغییرات موجود در محیط می توان ترکیبی از برنامه ریزی سنتی و برنامه ریزی استراتژیک را به کار برد (همان منبع). برنامه ریزی استراتژک گونه ای از برنامه ریزی است که در آن هدف، تعریف و تدوین استراتژی هاست. از آنجایی که استراتژی می‌تواند دارای عمر کوتاه یا بلند باشد برنامه ریزی استراتژیک می‌تواند برنامه کوتاه مدت یا بلند مدت باشد، اما متفاوت از آن ها‌ است(سعیدی،۱۳۹۰). واژه استراتژیک معنی هر آنچه به استراتژی مربوط می شود را در بر دارد. برنامه ریزی استراتژیک کوششی است ساخت یافته برای اتخاذ تصمیم گیری های اساسی و انجام اعمالی که ماهیت سازمان، نوع فعالیت ها و دلیل انجام آن فعالیت ها توسط سازمان را شکل داده و میسر می‌سازد. همان‌ طور که استراتژی نظامی پیروزی در جنگ است، برنامه ریزی استراتژیک نیز طرق انجام مأموریت‌ های سازمان را دنبال می‌کند(فردآر، ۱۳۷۹).

۲-۲-۱۰) ویژگی های برنامه ریزی استراتژیک

فرایند برنامه ریزی استراتژیک اساسا فرایندی هماهنگ کننده بین منابع داخلی سازمان و فرصت‌های داخلی آن می‌باشد. هدف این رویکرد نگریستن از درون ((پنجره استراتژیک))‌و تعیین فرصت هایی است که سازمان از آن ها سود می‌برد یا به آن ها پاسخ می‌دهد. ‌بنابرین‏ فرایند برنامه ریزی استراتژیک، یک فرایند مدیریتی است شامل هماهنگی قابلیت های سازمان با فرصت های موجود. این فرصت ها در طول زمان تعیین شده و برای سرمایه گذاری یا عدم سرمایه گذاری منابع سازمان روی آن ها مورد بررسی قرار می گیرند. حوزه ای که در آن تصمیمات استراتژیک اتخاذ می‌گردند شامل : محیط عملیاتی سازمان، مأموریت‌ سازمان، و اهداف جامع سازمان می‌باشد. برنامه ریزی استراتژیک فرایندی است که این عناصر را با همدیگر در نظر گرفته و گزینش گزینه های استراتژیک سازگار با این سه عنصر را آسان می‌سازد، و سپس این گزینه ها را به کار گرفته و ارزیابی می‌کند (غفاریان، کیانی، ۱۳۸۴). باید توجه داشت که هر فرایند برنامه ریزی استراتژیک زمانی با ارزش است که به تصمیم گیرندگان اصلی کمک کند که به صورت استراتژیک فکر کرده و عمل کنند. برنامه ریزی استراتژیک به خودی خود هدف نیست بلکه تنها مجموعه ای از مفاهیم است که برای کمک به مدیران در تصمیم گیری استفاده می شود. می توان گفت که اگر استراتژیک فکر کردن و عمل کردن در فرایند برنامه ریزی استراتژیک به صورت عادی درآید، آنگاه فرایند می‌تواند کنار گذاشته شود (همان منبع).

۲-۲-۱۱) انواع استراتژی

شکل گیری استراتژی به عنوان روند تحلیلی شامل تعیین اهداف و طرح های عملی در هر سازمان تلقی می شود. یعنی به ترتیب ابتدا مدل سازی (تنظیم) و سپس پیاده سازی و اجرا مد نظر قرار می‌گیرد. به دنبال مباحثی که در تعریف بیان استراتژی بیان گردید شکل گیری استراتژی را بر اساس تعریف استراتژی یعنی (الگویی از اقدامات در جریان) دنبال می‌کنیم‌ (استیسی، ۱۳۸۱) و به مرور برخی از انواع استراتژی می پردازیم.