به علاوه، براکت، ریورز و سالووی (۲۰۱۱) ضمن بازبینی ادبیات پژوهشی موجود در زمینه عقیده دارند که بین هوش هیجانی و عملکرد تحصیلی همبستگی معنی دار وجود دارد. همچنین، فراندو^[۲۷۴] و همکاران (۲۰۱۰) در مطالعه ای با حضور ۲۹۰ نوجوان سنین ۱۱ و ۱۲ سال به بررسی همبستگی بین هوش هیجانی و عملکرد تحصیلی با کنترل اثرات ابعاد هوش، شخصیت و خودپنداره پرداختند. در اینجا نیز هوش هیجانی بعد از کنترل اثرات متغیرهای بالا قابلیت پیش‌بینی عملکرد تحصیلی را دارا بود.

فراندو و همکاران (۲۰۱۰) اشاره می‌کنند که هوش شناختی اثر ملایمی بر همبستگی بین هوش هیجانی و عملکرد تحصیلی دارد. به عبارتی، دانش آموزانی که هوش شناختی پایین تری دارند اگر هوش هیجانی بالاتری داشته باشند، در مقایسه با زمانی که هوش هیجانی پایین تری دارند، عملکرد تحصیلی بهتری خواهند داشت. این نتایج پیشنهاد می‌کند که هوش هیجانی ممکن است تنها زمانی در عملکرد تحصیلی نقش داشته باشد که تقاضاهای موقعیتی از منابع هوشی دانش آموزان سنگین تر باشد. با توجه ‌به این امر، به نظر می‌رسد اثر مستقیم هوش هیجانی بر پیشرفت تحصیلی ‌در مورد ‌گروه‌های ویژه دانش آموزان با توانایی‌های کمتر مؤثر باشد.

در پژوهش برسلا^[۲۷۵]، برسلا، میلر^[۲۷۶] و ریکوف^[۲۷۷] (۲۰۱۱)، بر روی ۸۲۳ کودک سنین ۶ تا ۱۱ سال که با هدف بررسی تاثیر مشکلات رفتاری بر پیشرفت تحصیلی صورت پذیرفت، مشخص شد که مشکلات رفتاری در شروع مدرسه با مشکلات رفتاری بعدی همبسته است؛ و نیز این مشکلات از طریق ممانعت از اکتساب مهارت‌های شناختی اساسی، برای پیشرفت تحصیلی بعدی، بر پیشرفت تحصیلی اثر منفی می‌گذارند. پژوهش ها نشان می‌دهند کودکانی که تشخیص اختلال نقص توجه/بیش فعالی دریافت می‌کنند نمره های تحصیلی پایین‌تری، نسبت به گروه گواه، به دست می آورند (برچوود^[۲۷۸] و دالی، ۲۰۱۰). برچوود و دالی در پژوهشی با هدف بررسی جنبه‌های همبسته بین نشانگان نقص توجه/بیش فعالی، اضطراب، افسردگی و آزمون توانایی‌های شناختی را تکمیل کنند. در تحلیل رگرسیون، نشانگان اختلال نقص/توجه بیش فعالی به طور معنی دار با عملکرد تحصیلی و به طور معنی دارتر با انگیزش و توانایی‌های شناختی همبسته بود نتایج حاکی از آن بود که نوجوانان با نشانگان آسیب شناختی بیشتر، مشکلات زیاد تری در عملکرد تحصیلی داشتند. اضطراب یک پیش‌بینی کننده عمده عملکرد تحصیلی بود. دانش آموزان با اختلالات اضطرابی نگرش انفعالی (مثل فقدان علاقه به یادگیری و عملکرد ضعیف در امتحان و وظایف) به مطالعات خود نشان می‌دادند.

در همین رابطه، ویتاساری^[۲۷۹]، عبدل وهاب^[۲۸۰]، عثمان^[۲۸۱]، هراوان^[۲۸۲] و سینادورای^[۲۸۳] (۲۰۱۰) همبستگی بین میزان اضطراب و عملکرد تحصیلی را بررسی کردند. نتایج نشان داد که بین سطح بالای اضطراب و عملکرد تحصیلی ضعیف در نمونه دانشجویی همبستگی معنی دار وجود دارد. چیناوه^[۲۸۴] ، اسحاق^[۲۸۵] و صالح^[۲۸۶] (۲۰۱۰) نیز، ارتباط بین استرس و عملکرد تحصیلی را بررسی کردند. در این پژوهش تجربی ۶۰ دانشجو به صورت تصادفی در گروه مداخله مدیریت استرس چندگانه و گروه گواه جایگزین شدند. دانشجویان گروه آزمایش ۸ هفته مداخله دریافت نمودند. نتایج حاکی از افزایش عملکرد تحصیلی و سلامت ذهن در گروه آزمایشی بود. همچنین، فانسکا^[۲۸۷] و همکاران (۲۰۱۰) نشان دادند که با کاهش بی اعتنایی مقابله ای^[۲۸۸](ODD) عملکرد شناختی و در نتیجه زمینه‌های تحصیلی افزایش می‌یابد.

در پژوهش دیگری (برسلا و همکاران، ۲۰۰۹)، دانش آموزان سنین ۶ تا ۱۷ سال مورد مطالعه قرار گرفتند تا مشخص شود وجود اختلالات رفتاری در دوره ابتدایی بر عملکرد تحصیلی دوره دبیرستان تاثیر منفی دارد. نتایج نشان داد که در ۱۷ سالگی اثر مشکلات توجه، پیشرفت در ریاضی و خواندن را پیش‌بینی می‌کند. در این پژوهش، مشکلات توجه کودکان با مشکلات درونی سازی و برونی سازی همبسته بود؛ و هر سه نوع مشکلات پیش‌بینی کننده عملکرد تحصیلی در سنین بالاتر بودند. برسلا و همکاران (۲۰۱۱) پیشنهاد می‌کنند که تغییرات در مشکلات توجه در طی سال های اولیه مدرسه ممکن است منجر به تغییر در عملکرد تحصیلی شود. در همین راستا، در پژوهشی که توسط شانن^[۲۸۹] (۲۰۰۷) بر روی کودکان سنین ۶ تا ۱۱ سال انجام شد، مشخص کرد که بین اضراطب/افسردگی و گوشه گیری و آزمون های تحصیلی و شناختی همبستگی منفی وجود دارد.

۲-۱۲-۲- پیشینه پژوهش های داخلی

در ایران میزان پژوهش در زمینه متغیرهای مربوط به کودکان و نوجوانان، و به خصوص کودکان، بسیار محدود است. هر چند در سال های اخیر تلاش هایی در این زمینه صورت پذیرفته است. در اینجا به تعدادی از این پژوهش ها اشاره می شود.

محمدی و غرایی (۱۳۸۶) نشان دادند که بین اختلالات رفتاری و مؤلفه‌ های هوش هیجانی، شامل تنظیم هیجان و بهره گیری از هیجان، ارتباط منفی معنی دار وجود دارد و مؤلفه‌ تنظیم هیجان و هوش هیجانی کل توانایی پیش‌بینی اختلالات رفتاری را دارند. در پژوهش دیگری، نقدی، ادیب راد و نورانی پور (۱۳۸۹) به بررسی اثر بخشی آموزش هوش هیجانی بر پرخاشگری دانش آموزان پسر، در سال اول دبیرستان شهرستان دیواندره، با بهره گرفتن از یک طرح آزمایشی، پرداختند. یافته ها نشان داد که آموزش هوش هیجانی بر پرخاشگری فیزیکی، کلامی و خشم تاثیر داشت؛ اما خصومت را کاهش نداد. در مطالعه ای دیگر، اکبری زردخانه، رستمی و زارعیان (۱۳۸۷) با بررسی دانشجویان دانشگاه تهران، مشخص نمودند که بین نمره های کل هوش هیجانی، زیر مقیاس های ادراک هیجانی و پذیرش اعتیاد رابطه منفی معنی دار وجود دارد؛ و سازه هوش هیجانی می‌تواند نقش متغیر میانجی نیرومندی بین ویژگی های هیجانی با پذیرش اعتیاد داشته باشد. همچنین، بشارت، زیردست، نادعلی و صالحی (۱۳۸۷) نشان دادند هوش هیجانی می‌تواند نارسایی های هیجانی و مشکلات بین شخصی دانشجویان را در زمینه‌های قاطعیت، مردم آمیزی، صمیمیت و مسئولیت پذیری پیش‌بینی کند.