دیویس و همکاران (۲۰۰۷)، در پژوهش خود با عنوان «بررسی اثربخشی درمان کاهش استرس بر پایۀ ذهن آگاهی بر افراد سیگاری» تعداد ۱۸ فرد سیگاری که برای این تحقیق ثبت نام کرده بودند (روش نمونه گیری در دسترس) از بین سایر کاندیدها به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب و با بهره گرفتن از ابزارهای ۱- مقیاس استرس درک شده^[۴۵۳] (توسط کوهن^[۴۵۴] و همکاران، ۱۹۸۳) و ۲- پرسشنامۀ چک لیست علائم^[۴۵۵] ‌به این نتیجه رسیدند که درمان «کاهش استرس بر پایۀ ذهن آگاهی» می‌تواند برای افراد سیگاری در کاهش و ترک سیگار نوید بخش باشد.

شاپیرو^[۴۵۶] و همکاران (۲۰۰۷)، در پژوهشی با هدف بررسی «تأثیرات درمان کاهش استرس بر پایۀ ذهن آگاهی بر سلامت روان درمانگران» از بین ۸۳ دانشجویی که برای تحقیق کاندید شده بودند (روش نمونه گیری در دسترس) تعداد ۶۴ نفر را با توجه به ملاک ها انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه (یک گروه آزمایشی ۲۲ نفره و دو گروه کنترل) قرار دادند. ابزارهای پژوهش شامل ۱- مقیاس ذهن آگاهی ^[۴۵۷](توسط براون و ریان^[۴۵۸]، ۲۰۰۳) ۲- نسخۀ ۲۰ آیتمی سنجش عاطفۀ مثبت و منفی^[۴۵۹] (توسط واتسون^[۴۶۰] و همکاران، ۱۹۸۸) ۳- نسخۀ ۱۰ آیتمی مقیاس استرس درک شده^[۴۶۱] (توسط کوهن و همکاران، ۱۹۸۳) و ۴- پرسشنامۀ نشخوار فکری^[۴۶۲] (توسط تراپنل و کمپبل^[۴۶۳]، ۱۹۹۹) بودند. کاهش قابل توجه در استرس، عاطفۀ منفی، نشخوار فکری، اضطراب حالت و صفت، و افزایش قابل توجه در عاطفۀ مثبت و خود- ترحمی^[۴۶۴] از نتایج این تحقیق بود. محققان این پژوهش بر این عقیده اند که از آنجایی که درمانگران در خطر بالای ابتلاء به مشکلات مرتبط با استرس قرار دارند، درمان MBSR می‌تواند منجر به افزایش سلامت روان در این جمعیت شود.

کومار و همکاران (۲۰۰۸)، در پژوهش خود با عنوان «کاربرد شناخت درمانی رویارویی محور (EBCT) و تغییرات در ذهن آگاهی و تنظیم هیجانی» تعداد ۳۳ نفر را به روش نمونه گیری هدفمند از بین افرادی که به کلینیک افسردگی مراجعه کرده بودند انتخاب و با بهره گرفتن از ابزارهای ۱- مقیاس ذهن آگاهی شناختی- عاطفی^[۴۶۵] ۲- پرسشنامۀ افسردگی بک^[۴۶۶] (توسط بک و همکاران، ۱۹۹۶) ۳- مقیاس افسردگی هامیلتون^[۴۶۷] (توسط میلر^[۴۶۸] و همکاران، ۱۹۸۵) ۴- پرسشنامۀ سبک های پاسخ نولن هوکسما و مارو^[۴۶۹] (توسط نالن هاکسما و مارو، ۱۹۹۱) و ۵- پرسشنامۀ قبول و عمل^[۴۷۰] (توسط هیز و همکاران، ۲۰۰۴) برای ارزیابی میزان اجتناب از هیجانات و افکار، ‌به این نتیجه دست یافتند که افزایش در ذهن آگاهی (یکی از عناصر درمانی در شناخت درمانی رویارویی محور) به طور مشخصی با کاهش در اجتناب و نشخوار فکری (دو استراتژی تعدیل هیجانی و دو عنصر متضاد با ذهن آگاهی) همراه بود.

رومر و همکاران (۲۰۰۹)، در پژوهش خود با عنوان «ذهن آگاهی و مشکلات در تنظیم هیجانی در اختلال اضطراب فراگیر» دو تحقیق جدا را اجرا کردند که در نهایت به نتیجۀ مشابهی دست یافتند. محققان در تحقیق اول ۳۹۵ نفر را به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و پاکت های پرسشنامه را برای تکمیل کردن به آن ها تحویل دادند. ابزارها در تحقیق اول شامل ۱- مقیاس مشکلات در تنظیم هیجانی^[۴۷۱] ۲- مقیاس ذهن آگاهی^[۴۷۲] (توسط برون و ریان، ۲۰۰۰) ۳- مقیاس خود- ترحمی^[۴۷۳] (توسط نِف^[۴۷۴]، ۲۰۰۳) ۴- پرسشنامۀ نگرانی^[۴۷۵] (توسط می یر^[۴۷۶] و همکاران، ۱۹۹۰) ۵- مقیاس استرس، اضطراب، و افسردگی^[۴۷۷] (توسط لُوی باند و لُوی باند^[۴۷۸]، ۱۹۹۵) و ۶- پرسشنامۀ اختلال اضطراب فراگیر ^[۴۷۹](توسط نیومَن^[۴۸۰] و همکاران، ۲۰۰۲) بودند. در تحقیق دوم از بین کسانی که برای درمان اختلال اضطراب فراگیر به کلینیکی در بوستون ماساچوست مراجعه کرده بودند ۱۶ نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و ۱۶ نفر هم برای گروه کنترل از بین افرادی که از طریق آگهی اینترنی کاندید شده بودند، انتخاب شدند. ابزارهای تحقیق دوم شامل ۱- پرسشنامۀ نگرانی^[۴۸۱] ۲- مقیاس استرس، اضطراب، و افسردگی^[۴۸۲] و ۳- گزارش شخصی آزمودنی ها^[۴۸۳] ‌در مورد میزان تنظیم هیجانی و ذهن آگاهی بودند. نتیجۀ هر دو تحقیق نشان دهندۀ ارتباط قوی بین مشکلات در تنظیم هیجانی، ذهن آگاهی، و شدت علائم اختلال اضطراب فراگیر بود. در تحقیق اول، ارتباط بین جنبه هایی از ذهن آگاهی، مشکلات در تنظیم هیجانی، و شدت علائم اختلال اضطراب فراگیر اثبات شد و در تحقیق دوم ثابت شد که افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر، به طور قابل توجهی مشکلات بیشتری در تنظیم هیجانی و سطح پایین تر ذهن آگاهی را دارا می‌باشند. در نهایت ثابت شد که هم ذهن آگاهی و هم مشکلات در تنظیم هیجانی نقش های مهم و مستقلی را با دو مسیر متفاوت در اختلال اضطراب فراگیر بازی می‌کنند.

بوئن و همکاران (۲۰۰۹)، در پژوهش خود با هدف بررسی «اثربخشی جلوگیری از عود مصرف مواد بر پایۀ ذهن آگاهی (MBRP) در درمان اختلالات سوء مصرف مواد» تعداد ۱۶۸ نفر را با تشخیص اختلالات سوء مصرف مواد به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب کردند. ابزارهای مورد استفاده شامل ۱- پرسشنامۀ ارزیابی روزانۀ مصرف الکل و مواد^[۴۸۴] (توسط سابل و سابل^[۴۸۵]، ۱۹۹۲) ۲- مقیاس ولع مصرف الکل و مواد^[۴۸۶] (توسط فلانری^[۴۸۷] و همکاران، ۱۹۹۹) ۳- پرسشنامۀ کوتاه ۱۵ آیتمی مشکلات به منظور ارزیابی عواقب مصرف الکل و مواد^[۴۸۸] ۴- پرسشنامۀ پنج فاکتوری ذهن آگاهی^[۴۸۹] و ۵- پرسشنامۀ عمل و قبول^[۴۹۰] (توسط هیز و همکاران، ۲۰۰۴) بودند. این محققان از تحقیق خود ‌به این نتیجه رسیدند که درمان «جلوگیری از عود مصرف مواد بر پایۀ ذهن آگاهی» برای افرادی که اخیراًً برای اختلالات سوء مصرف مواد درمان شده اند می‌تواند مثمر ثمر باشد؛ افرادی که این درمان را دریافت کردند در مقایسه با افراد دیگر نرخ پایین تر سوء مصرف مواد را در ۴ ماه آتی نشان دادند.